الحمد لله و صلي الله و سلم و بارك علي رسول الله و علي آله وصحبه.
أما بعد:
در پاسخ به پرسش شما از خداوند طلب توفیق کرده و می گوییم:
بیماری که در طول ماه رمضان از دنیا می رود بدون هیچ شک و تردیدی قضای باقی روز هایی که درنیافته است بر او واجب نیست اما روزهایی را که دریافته و روزه نگرفته است دو حالت دارد:
اگر بیماری او طوری بود ه است که امید بهبودی داشت در اینجا قضاء بر او واجب نیست زیرا امکان قضاء برای او مقدور نبوده و قبل از فوت فرصت قضاء کردن هم نداشته است و اگر فردی به جای او قضای روزه هایش را بگیرد مانعی ندارد اما بر هیچ فردی- اعم از خانواده یا دوستان یا هر فرد دیگری- واجب نیست تا به جای او قضای روزه هایش را بگیرد و یا کفاره بدهد زیرا بیماری، این اجازه را به او می داد تا- به دستور خداوند- روزه نگیرد و از طرف دیگر فرصتی هم برای قضای آنها پیدا نکرده بود.
اما اگر بیماری او طوری بوده است که امید بهبودی و شفاء نداشته است در اینجا قضاء بر او لازم نیست و تنها باید کفاره پرداخته شود و کفاره در ازای هر روز ، غذا دادن به یک مستمند می باشد زیرا خداوند می فرماید: (و علي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ ) یعنی: ( و آنهایی که توانائی روزه گرفتن ندارند باید کفاره آن را بپردارند- که آن(در ازای هر روز) غذا دادن به یک مستمند است)البقره/۱۸۴
و از عبدالله بن عباس رضي الله عنهما ثابت شده است گفت: (این آیه (۱۸۴ سوره بقره) منسوخ نیست بلکه در مورد پیرمرد و پیرزنی است که قدرت و توانایی روزه گرفتن و قضاء کردن را ندارند و بایستی به جای هر روزه ای که می خورند یک مستمند را غذا دهند)
و همچنین در در روایت صحیحی نقل شده است: هنگامی که سیدنا انس بن مالك رضي الله عنه سالخورده شد و توان روزه گرفتن نداشت در ازای هر روز به یک مستمند غذا می داد.
شیخ دکتر/خالد بن عبدالله المصلح
