الحمد لله رب العالمين و أصلي و اسلم علي نبينا محمد و علي آله و أصحابه اجمعین؛ و عليكم السلام و رحمة الله و بركاته؛ اما بعد:
در مورد زیبا شدن و آراستگی اصل بر اباحه می باشد زیرا خداوند متعال می فرماید: (قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبَادِهِ وَالطَّيِّبَاتِ مِنَ الرِّزْقِ ۚ) یعنی: (-ای پیامبر- بگو چه کسی زینت های-مباح- را که خداوند برای بندگانش پدید آورده است و- همچنین- رزق و روزی های پاک را حرام کرده است؟)الاعراف/٣٢ و در صحیح مسلم حدیث (٩١) از عبدالله بن مسعود رضي الله عنه روایت شده است گفت: مردی از رسول الله صلی الله عليه وسلم پرسید: ( الرجل يحب أن يكون ثوبه حسنا ونعله حسنة، قال: (إن الله جميل يحب الجمال)يعني: ( فردی دوست دارد تا لباس و کفشش زیبا باشد- آیا چنین تمایلی کبر محسوب می شود و ناپسند است؟- رسول الله صلى الله عليه وسلم فرمود: ( خداوند زیبا است و زیبایی را دوست دارد) این حدیث بیانگر آن است که خداوند زیبایی را دوست دارد و امام این القیم رحمه الله در کتاب خویش" الفوائد"(ص١٨٤) می فرماید: ( زیبایی مذکور در حدیث شامل زیبایی در همه چیز به طور عموم می باشد).
بدون شک زیبائی درون مقدم بر زیبایی چهره و ظاهر است زیرا خداوند متعال بعد از ذکر فضیلت لباس بدن که موجب پوشیدگی عورت ها می شود و منجر به نوعی زیبایی در ظاهر انسان می گردد می فرماید: ( وَلِبَاسُ التَّقْوَىٰ ذَٰلِكَ خَيْرٌ ۚ) يعنى: ( و لباس تقوی بهتر است) الاعراف/٢٦
هدف از بیان مطالب فوق این است که توجه نمودن به زیبایی و آراستگی ظاهر امری مشروع برای مردان و زنان است اما نیاز بانوان به آن بیشتر از مردان است زیرا خداوند متعال می فرماید: (أَوَمَنْ يُنَشَّأُ فِي الْحِلْيَةِ وَهُوَ فِي الْخِصَامِ غَيْرُ مُبِينٍ)يعني: (آیا موجودی را که در زیور آلات پروده می شود و هنگام مشاجره توان بیان مقصود خویش را ندارد-را به الله نسبت می دهید-)الزخرف/١٨ و به همین دلیل است که شریعت اسلام زینت هایی از قبیل طلا و ابریشم و.. را که برای مردان حرام می باشد را برای بانوان حلال کرده است.
اما در خصوص حکم کار آرایشگری و دریافت مزد در قبال آن باید گفت که اصل در مورد آن جایز است زیرا خداوند می فرماید: ( وَأَحَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا ) یعنی: ( و خداوند تجارت( داد و ستد) را حلال کرده و ربا را حرام نموده است) البقرة/٢٧٥ و اين دیدگاه جمهور اهل علم می باشد اما امام أحمد رحمه الله درآمد آرایشگر زن را مکروه دانسته و برخی از اهل علم از حسن بصری رحمه الله نقل کرده اند که ایشان درآمد آرایشگر زن را حرام می دانست و دلیل شان این بود که کار آرایشگری مرتبط به زنان غالبا خالی از از موارد نامشروع و تغییر آفرینش خداوند نیست اما به نظر من اگر بانوی آرایشگر کارهایی از قبیل برداشتن ابرو و امثال آن را که خداوند و پیامبرش علیه الصلاة والسلام منع کرده اند را انجام ندهد حرفه اش جایز می باشد.
اما در خصوص خانمی که جهت اهداف نامشروع آرایش می کند سه حالت وجود دارد:
حالت اول: بانوی آرایشگر از نیت وی مطلع باشد و بداند که او جهت اهداف نامشروع آرایش می کند که در این حالت نباید او را آرایش کند و هرگونه اخذ مزد در این حالت حرام می باشد.
حالت دوم: بانوی آرایشگر می داند که وی تنها برای شوهر خویش آرایش می کند و هدفش از آرایش هدفی مشروع است که در چنین حالتی کارش جایز و درآمد حاصل از آن مباح می باشد.
حالت سوم: اگر حدس و گمان غالب بانوی آرایشگر بر این باشد که وی جهت اهداف نامشروع آرایش می کند در این حالت نباید او را آرایش کند زیرا گمان غالب به منزله یقین است اما اگر چنین نبود اصل بر اباحه می باشد. والله تعالی أعلم.
برادر شما:
شیخ دکتر/ خالد بن عبدالله المصلح
١٤٢٤/٩/١٦ هجري قمري
